Het gemengde “Fôret de Chiny

- Je moet het er voor overhebben, 250km van huis,aanleunend tegen de Gaume,het zuiderlijkste deel van de Ardennen met als vertrekpunt Florenville s/Semois.
- De nacht had er onweerachtig geweest, de lucht was zwoel en vochtig en op 400m hoogte raakten de regenwolken de grond, bijwijlen het regenwoud gevoel.
- Afgezakt naar een voor ons onbekend terrein met een driekilometer lang pad langs de groene oever van ’t Lands mooiste rivier. Nu begroeid met bloeiende waterranonkel waar veel soorten kleurige vlinders en libellen op pronkten. Tot halfweg dit pad geen probleem tot het plots ophield te bestaan en je enkel nog zag hoe de tot de oksels “belaarsde” forelvissers er langskwamen. Wie moest als eerste door de 1,5m hoge brandnetels en bramen om een weg te banen en zo aan de vermaarde “pont Saint-nicolas” uit te komen…van de eerste keer goed geraden…ikke, in functie van rieker,verkenner,sporenzoeker,plattrapper en de eerste om de teken op te vangen…….Ons Annie heeft ’s avonds een half uur nodig gehad om bij mij alle hoekjes en kantjes te controleren op die beestjes, de doornen te verwijderen, wondjes te ontsmetten en tot slot de stijve delen te behandelen.
- Doordrenkt van zweet en bloed en een half uur vertraging onze p.n. plaats aan de oude brug ingenomen. Na de middag was de zwoele en vochtige lucht nagenoeg verdwenen en konden we weer normaal stappen. Op bekend terrein hoog boven de Semois met verscheidene mooie panorama’s op Chiny en/of de diep onderliggende rivier. Vanop “la Roche écureuil” en “Roche pinco”. Vanaf daar, voor de laatste maal, dalend naar ons allerliefste water waar de meesten van m’n lotgenoten enkel nog “fantaseerden” over het amper 10km.verderop gebrouwen edel-nat, den trappist Orval.
- Op het tuinterras van “les beaux rivages” aan de “débarcadère” van de Semois te Lacuisine, geklonken op de verjaardag van vriend Willy…de zon en de goede sfeer. 3 x hoera. Zeker op zo een zomerse dag te vroeg moeten opstappen daar er sommigen onder ons ’s avonds moeten thuis zijn vóór hun partner. Ik wil altijd eens komen praten om hun te overtuigen dat drie trappisten rap na elkaar drinken niet goed is. Zeurt er niet te veel over zodat het niet tot een breuk komt en je er volgende week terug bijbent.
- Weer een leuke dag in ons leven waar we ons terug in de jeugdbeweging waanden en ergens gedropt werden. Ook dank aan de prentjesmakers Etienne, William en Willy. Herman doet de rest via picassa.

Vanuit de groene Lesse-vallei te Gendron-celles

Vanuit de groene Lesse-vallei te Gendron-celles opklimmen naar de goudgele graanvelden rond Falmagne/Falmignoul en eindigen door een donkergroene doolhof naar de Maas te Waulsort.
Verslag in”tour de France” perspectief : Nog eens een grote deelname-alle categorieën- in een relatief korte Ardennenrit op geaccidenteerd parcours. Ondanks een paar valpartijen en korte ontsnappingen toch met een voltallig peleton(12) naar de aankomst.
De organisatoren blij met de grote opkomst en dus goed voor de clubkas. William was kassier van dienst en weet nu reeds wat er overschiet.
De daguitstap zelf : Vier treinen verder stipt om 09.25u aangekomen te gendron-celles s/lesse. Onderweg vrees voor de aansluiting maar dank aan een sympathieke treinchef alles o.k. Vriend William de voormiddag uitgestippeld met 2 km langs de Lesse om zo links het beekje “ri de vesse” te volgen. Een mooie slink vol blinkende tongvarens en hapklare frambozen, alsook vele rotspartijtjes die onze “beeldjesstormers” in actie brachten. Onderweg ook veel modder te verwerken gekregen tot we uit het bos in Falmagne uitkwamen. Na een goede acht kilometer om 11.30u aangekomen op onze voorziene pic-nic plaats. Niemand tekende bezwaar tegen het vroege etensuur, ja,ja,..Michel wel, maar dat zijn we gewoon van hem en houden er geen rekening mee.
Na de middag mijn beurt om de verdere tocht te programmeren. Door het dorp Falmignoul gaan zoeken naar de splitsing g.r.125/126 richting Maas. Eerst tussen de rijpe gerstakkers en de nog groene tarwevelden om aan iets te beginnen dat sommigen van ons niet op voorhand mochten weten. 6km langs kronkelende smalle paadjes, nooit plat, dalen en stijgen over glibberige gesteenten en boomwortels met af en toe een welgekomen rustplaats op een rots uitkijkend over de Maas en Waulsort. Meermaals de mindere klimmers van ons laten verstaan dat er geen haast bij was. Tijd genoeg en..als ik het zeg, ervaring genoeg quasi timing. Als apotheose een steile afdaling naar de bekende “les cascatelles” van de “rau de Ranlé” zich stortend met kleine watervalletjes naar de Maas. Aan de oever iedereen bekomen van de inspanningen en emoties met de zekerheid dat we iets avontuurlijks hadden beleefd. Wanneer je sommige prentjes bekijkt zie je dat er het een en het ander is gebeurt daar in dat dichte donkere bos. Zo fier als een gieter de laatste “platte” kilometer langs de oever naar de taverne aan het veerpont en de plezierhaven.
In de bebloemde feesttent elkanders wonden gelikt, dichter bijeen geschoven voor de aankomende regen om anderhalfuur te genieten van spijs en drank. Aangenaam verrast door Ons Godi die het eerste rondje voor haar rekening nam. “60” jaar jong geworden en een voorschot genomen op haar eerste pensioenuitkering….en wij zingen van “ Lang zal Ze Leven…” “HOERA . Spijtig dat oudere zus dit niet heeft meegemaakt… van hieruit een spoedig herstel voor ons Sonja.
Als volle matrozen de boot naar de overkant genomen, vier spleten in de boot en nog niet zinken. Eventjes paniekstemming voor de verbinding Tec/Trein tenslotte alles kits en in een druilerige regenavond terug naar het “Land van Waas”. Eind goed, al goed.
Bedankt aan de compagnie en tot volgende week, Hilaire

Stappers in de regen

Droog onze boterhammetjes opgegeten, daarna drie uur regen met soms plensbuien.
Vanuit de vallei van de Ourthe te Comblain-la-tour naar de diepte van de Ambléve te Aywaille / door de dorpjes Xhoris en Harzé.
De toeristentrein zette ons af om 09.40u. Onder een gesloten hemel maar warme lucht via de Ourthe en “rocher de la Vierge” naar de inkeping van “rau de Hé d’Ourthe” gestaag klimmend door het “bois de Bléron”, eventjes dik over dun naar “tilleul des Lognards” en chap.St.Barbe met een mooi zicht op het dorp Xhoris. Deze rustige woonkern doorgewandeld om verder omhoog te gaan naar chap.St.Hubert aan de ingang van het grote “bois de Xhoris”. Intussen was het middag en onze boterhammetjes schoven binnen als … broodjes. Tot daar 8 km met 300 m hoogteverschil.
Begint dat nu te regenen? Jawel, ieder neemt z’n voorzorgen en wij weg naar “croix Pirlot” zo door het grote gemengde bos op zoek naar de G.R.576 die ons uit het donkere bos “piloteerd” met een mooi panorama op Harzé met zijn kasteel en daarachter ,op de kam, het “bois de winhisté” waar nog overmoesten. Spijtig maar begrijpelijk, deze week weinig beelden van dit mooi’s. Aan het kasteel van Harzé waren het geen regendruppels meer maar plensbuien. Goed de tijd ingeschat, de g.r. volgen daar kaartlezen onmogelijk werd. De laatste 8km aangevangen van af 200m naar een hoogte van 360m over smalle paadjes in het “bois winhisté” richting gehucht Stokeu en Kin. Intussen waren paadjes sloten geworden en kwam de rode modder ons zigzaggend tegemoet. Met de kop in de grond, zeikend nat en al slierend, het modderwater liep nu vóór ons, Aywaille bereikt met de vaststelling dat we dit parcours zouden overdoen in betere weersomstandigheden.(drie X)
Nog even meegeven: deze trip geeft ons omhoog +/- 500m omlaag +/- 500m met totaal 21 km maar geen hoge moeilijkheidsgraad.
Toemaatjes : a)Doping : Ik hoop dat we hetzelfde niet beleven als in de “tour”. Zoals sommigen het laatste uur naar de aankomst (café) duikelen, precies of “miss trappist” staat daar klaar met haar kusjes en een Orval. Of hoe sommigen bij het vallen medestappers meesleuren. Bij de gekwetsten van verleden week zijn alle wonden genezen, de bril staat weer recht op de neus.
: b)Opmerking : Willy merkte op dat we acht klodderhonden waren in die pletsende regen maar William zei, neené, zeven en één natte poes.
: c)15 juli gepasseerd : Voorzichtig vermelden dat we dachten aan een spijtig voorval. In het café een klient met een opgestoken middenvinger waar we met z’n achten wilden plaatsnemen. Eén geval apart, één heethoofd, zullen het maar laten betijen. Gelukkig in Aywaille herbergen genoeg en nog goed gekozen ook… en…intussen geen regen meer en straaltjes zon.
Bijna droog naar onze trein en naar huis om alles te gaan vertellen, wetende dat we al dikwijls geluk hebben gehad met het weer en niets ons kan tegenhouden, tot volgende week, Hilaire