24 september 2008
Eens iets nieuw, op ontdekking van Hergenrath, aan de grens met Duitsland, om te eindigen… in Gemmenich onder Vaals.
- Zelfs op de nieuwe stafkaart (20.000) staat de nieuwe stopplaats niet vermeld, bijgevolg was een “waarzijnwenujuist” vraag aan de plaatselijke bevolking een noodzaak. (ééntje van aantwaarpe). Wisten wel op voorhand wat we wilden zien en daar hebben we ons aan gehouden. A) Eyneburg schloss in kelmis.
B) 1200m lange spoorwegbrug te moresnet.
C) Het bedevaartsoord en Calvarieberg te Chapelle / Montzen.
D) door het Preuswald naar
E) drielandenpunt Vaals.
De voormiddag liep niet al te vlot door het veelvuldig kaartkijken (achter mij wat gemompel van Herman en Michel dat het vandaag wel eens zou mislopen… Michel zou beter een flesje Champagne hebben meegebracht van ginder in plaats van er altijd maar over te babbbelen). Eens de dorpskern van Hergenrath voorbij anders niets dan golvende weilanden, zeker niet moeilijk maar wel uitkijken voor “koeievlaaien “. Afgezakt naar “de Geule, la Gueulle, die Gohl,” het riviertje dat van het Duits gewest via het Waals gewest naar Nederland vloeit. De Eyneburg schloss bezocht (zie de foto’s van William) en zo langs de Rochuskapel aan samenkomst van de “Grunstrasserbach” en de “Honnbach”. Nog altijd de Geule nevens ons, langs een oude spwgberm (vroeger industr. lijntje van 2,5 km van Moresnet naar de install. V. Vieulle Montagne in La Calamine-Kelmis) ( Over de spoorweggeschiedenis van dit drielandenpunt, lees “Het spoor” van Juli 2006).
Doemde daar ineens de 1200meter lange spoorwegbrug op (22 pijlers en de hoogste 52m boven de grond –lijn 24 Tongeren-Aachen-West). Zijn met “die Gohl” mee onder de brug gestapt naar het dorp Moresnet. Ons Francine wou zo graag eens over dit bouwwerk gaan om haar hoogtevrees te overwinnen. (aanvraag verzonden naar Mr. Michel Daerden- vroegere Minister van Verkeer) Heb beloofd hem een goed bakske te bezorgen.
Vandaar naar het bedevaartsoord van de H. Maria te Chapelle / Montzen. Een bezoek gebracht aan het prachtig park met kruisweg en Calvarieberg. ( Willy zal het zich nog wel herinneren)
In versneld tempo door het “Preuswald” met z’n enorme beuken en eiken. Voor de laatste maal onze rugzak afgezet aan het “Drielandenpunt” op 325m hoogte. Daar tot de vaststelling gekomen dat we maar 3/4u over hadden om via een mooi slingerend bospad het dorp Gemmenich te bereiken om de Tec-bus te nemen naar het caféétje aan het station van Welkenraedt. (Busrit langs de grote- nu lege- triage-bundel van Montzen)
De èèn jaar oude Orval met de iets minder oude kaas heeft volstaan om voldaan op de I.C. trein naar Oostende te stappen. Michel, William en ik met éèn overstap te brussel noord, fam. Thys zonder overstap naar Gent St.P., wat een luxe. Afgesproken dat we er volgende week terug invliegen, ditmaal richting Aywaille “ een oude getrouwe”, tot binnen enkele dagen voor mijn briefing.
Hilaire
donderdag 25 september 2008
vrijdag 19 september 2008
Houyet en terug
Stapdag van 17 september 2008
Om diverse redenen nog geen goede berichten van onze vrienden Danny, Eric en Willy… missen hun aanwezigheid… en Michel is gaan schilderen in de champagne-streek. Toch nog met z’n vijven op stap, een meevaller op alle gebied, de op voorhand uitgestippelde route kunnen rondmaken. De laatste maal met de kayaktrein naar Houyet welke ons stipt afzette om 09.30u aan de Lesse.
heen en terug. Houyet s/Lesse
Relaas van de tocht : De Lesse over en direct begonnen aan een lange klim langs het “parc d’Ardenne” en “tour Lèopold” naar het groot jachtgebied in het “bois de Quewisse” (hek goed sluiten svp) welke ons langs de “l’ Iwoigne” naar de “pont de Ver” leidde. Het kleine, soms diep uitgesneden riviertje, volgen onder de 50m. hoger gelegen autostrade, diep in het woud, nu “bois de Sonmont” genoemd, tot we “rau de la Morsaye” tegenkwamen. Zuidwaarts, terug flink omhoog, langs “la belle vue” en “chasse d’Hèrock”. Aan de wildwissels, de sporen en poelen te zien, in ons achterhoofd de gedachte dat we vandaag grof wild zouden ontmoeten… En zo geschiedde. Na de boterhammen en een pisstop van vriend Etienne had die de aandacht getrokken van een fameus hert met een kanjer van een gewei.. spijtig dat hij daarbij beide handen nodig heeft en bijgevolg zijn fototoestel niet kon gebruiken. Vijfhonderd meter verder, was het nu dezelfde of niet? Daar liep eenzelfde exemplaar vóór ons over de wandelweg…imposante verschijning. Blij en vol bewondering verder dalend naar het dorp Fenffe. Rustig en mooi, niemand gezien, voor de derde keer over een kam, nu de “tienne de Fenffe”. Nog steeds zuidwaarts, met de zon in ons gezicht tot het “koningsdorp” Ciergnon, op een goede kilometer van het bekende “Chateau Royal”. Nu als leidraad de oude spoorwegbedding gevolgd (lijn 166) van Houyet naar Jemelle met onderweg de stationneke’s Vignèe en Wanlin. Met veel genoegen voor ons Francine nog een ommetje gemaakt langs een smal paadje(g.r.577), op en af langs de Lesse tot “pont d’Havenne”. Terug naar de spw.bedding (ook fietspad), door een vijfhonderd meter lange tunnel (1891) zo rechtdoor naar ons einddoel. Onderweg stilgestaan bij een zestal kunstbouwwerken over “die mooie Lesse”. Eventjes door de woonkern van Houyet gewandeld en ons dan, bijna dood van den dorst, genesteld in cafè "Le Bascule" rechtover het nostalgische station.
Om de vele thuisblijvers niet te ontmoedigen, geen verdere uitleg over de kwaliteit en kwantiteit van de dranken.
De mooie foto’s zijn van Etienne en William. De lijn 166 waarvan sprake zou afgeschaft zijn in 1952. (verdere informatie later)
Hilaire
Om diverse redenen nog geen goede berichten van onze vrienden Danny, Eric en Willy… missen hun aanwezigheid… en Michel is gaan schilderen in de champagne-streek. Toch nog met z’n vijven op stap, een meevaller op alle gebied, de op voorhand uitgestippelde route kunnen rondmaken. De laatste maal met de kayaktrein naar Houyet welke ons stipt afzette om 09.30u aan de Lesse.
heen en terug. Houyet s/Lesse
Relaas van de tocht : De Lesse over en direct begonnen aan een lange klim langs het “parc d’Ardenne” en “tour Lèopold” naar het groot jachtgebied in het “bois de Quewisse” (hek goed sluiten svp) welke ons langs de “l’ Iwoigne” naar de “pont de Ver” leidde. Het kleine, soms diep uitgesneden riviertje, volgen onder de 50m. hoger gelegen autostrade, diep in het woud, nu “bois de Sonmont” genoemd, tot we “rau de la Morsaye” tegenkwamen. Zuidwaarts, terug flink omhoog, langs “la belle vue” en “chasse d’Hèrock”. Aan de wildwissels, de sporen en poelen te zien, in ons achterhoofd de gedachte dat we vandaag grof wild zouden ontmoeten… En zo geschiedde. Na de boterhammen en een pisstop van vriend Etienne had die de aandacht getrokken van een fameus hert met een kanjer van een gewei.. spijtig dat hij daarbij beide handen nodig heeft en bijgevolg zijn fototoestel niet kon gebruiken. Vijfhonderd meter verder, was het nu dezelfde of niet? Daar liep eenzelfde exemplaar vóór ons over de wandelweg…imposante verschijning. Blij en vol bewondering verder dalend naar het dorp Fenffe. Rustig en mooi, niemand gezien, voor de derde keer over een kam, nu de “tienne de Fenffe”. Nog steeds zuidwaarts, met de zon in ons gezicht tot het “koningsdorp” Ciergnon, op een goede kilometer van het bekende “Chateau Royal”. Nu als leidraad de oude spoorwegbedding gevolgd (lijn 166) van Houyet naar Jemelle met onderweg de stationneke’s Vignèe en Wanlin. Met veel genoegen voor ons Francine nog een ommetje gemaakt langs een smal paadje(g.r.577), op en af langs de Lesse tot “pont d’Havenne”. Terug naar de spw.bedding (ook fietspad), door een vijfhonderd meter lange tunnel (1891) zo rechtdoor naar ons einddoel. Onderweg stilgestaan bij een zestal kunstbouwwerken over “die mooie Lesse”. Eventjes door de woonkern van Houyet gewandeld en ons dan, bijna dood van den dorst, genesteld in cafè "Le Bascule" rechtover het nostalgische station.
Om de vele thuisblijvers niet te ontmoedigen, geen verdere uitleg over de kwaliteit en kwantiteit van de dranken.
De mooie foto’s zijn van Etienne en William. De lijn 166 waarvan sprake zou afgeschaft zijn in 1952. (verdere informatie later)
Hilaire
zaterdag 6 september 2008
Van Houyet naar Gendron-Celles
3 september 2008
Ver ten zuiden van Dinant en al om 09.30u op stap, alles liep goed op de …rails. Geen echt zomerse dag, zwaar bewolkt en vanaf de middag geregeld regendruppels met temperaturen van p/m 15°. Het kon onze pret niet bederven, met volle moed weg met ons vieren voor een vrij moeilijke tocht met veel bossen en natuurschoon. Veel verdamping door de vochtigheid op de warme grond van het laatste weekend, bijgevolg veel gezonde lucht en zuurstof tussen de hoge bomen in het dichte woud…daarvoor kruipen we zo vroeg uit onze nest…. lui wordt je vanzelf.
Zo dicht mogelijk aan de oevers van de Lesse.
Beschrijving van de stapdag :
Ongeveer dezelfde tocht van 21 mei 08 maar dan zonder William, dus, speciaal voor hem. Vanuit het station te Houyet langs de Lesse en de al lang afgeschafte spoorlijn (houyet-jemelle), nu een wandel- en fietspad, tot ferme d’Hâroi (omgebouwd tot chambres d’hôtes). Een serieuze klim door het “bois du Tchèro” naar de 150m. hoger gelegen kruispunt “la Justice”. Daar langs het natuurschoon van de “rau de Vesti” en de “Iwoigne” tot we er honger van kregen. Terug op stap met regenkledij aan. De brede kronkelende beek verlaten om schuin links aan het stijgend pad te beginnen naar “tour du Rocher” 100m. uitstekend boven de Lesse. (nogmaals geen leven in de mooi onderhouden villa). Nu steil dalend naar deze Lesse langs een door ons zelf ontdekt paadje, zigzaggend over een vroeger privéweg, getuige daarvan de vele arduinen trappen nu volledig overwoekerd door mossen, stille getuigen van een geheim en/of rijk verleden. Dit donker pad langs rotswanden en altijd zonder zonnestralen(Noordwest gericht), eindigt even geheimzinnig aan een leegstaand versterkt gebouw met wachttoren. ( geen aanduiding op stafkaart en ook niet ter plaatse – zie de beelden van onze fotograven Etienne en William). Daar besloten dicht bij de Lesse te blijven om onze Michel te plezieren en de g.r. 126 te volgen. Waar de Iwoigne uitmondt begonnen aan de laatste twee uren, zeer afwisselend op en af, via ijzeren trapstellingen met rotspartijtjes, flirtend dicht bij de O… zo mooie Lesse. Vriend Etienne was zo vol bewondering dat hij ervan op zijn gat viel. Op dit 7 km. lang gedeelte bereikt men niet meer dan 3km per uur. Ons proper gemaakt tientallen meters van de tav./res./hotel aan het station te Gendron-celles.
Nog maar eens geprobeerd om enkele woorden te wisselen met de “stroeve” dienster, tevergeefs. We denken dat al het ijzer in haar gezicht pijn doet als ze haar mondhoeken beweegt. Voor ons niet gelaten, we kregen waar we naar vroegen en in ruime getale, je begrijpt wel. Dus, geklonken op de geslaagde uitstap die we met succes beëindigd hebben. Hilaire
Ver ten zuiden van Dinant en al om 09.30u op stap, alles liep goed op de …rails. Geen echt zomerse dag, zwaar bewolkt en vanaf de middag geregeld regendruppels met temperaturen van p/m 15°. Het kon onze pret niet bederven, met volle moed weg met ons vieren voor een vrij moeilijke tocht met veel bossen en natuurschoon. Veel verdamping door de vochtigheid op de warme grond van het laatste weekend, bijgevolg veel gezonde lucht en zuurstof tussen de hoge bomen in het dichte woud…daarvoor kruipen we zo vroeg uit onze nest…. lui wordt je vanzelf.
Zo dicht mogelijk aan de oevers van de Lesse.
Beschrijving van de stapdag :
Ongeveer dezelfde tocht van 21 mei 08 maar dan zonder William, dus, speciaal voor hem. Vanuit het station te Houyet langs de Lesse en de al lang afgeschafte spoorlijn (houyet-jemelle), nu een wandel- en fietspad, tot ferme d’Hâroi (omgebouwd tot chambres d’hôtes). Een serieuze klim door het “bois du Tchèro” naar de 150m. hoger gelegen kruispunt “la Justice”. Daar langs het natuurschoon van de “rau de Vesti” en de “Iwoigne” tot we er honger van kregen. Terug op stap met regenkledij aan. De brede kronkelende beek verlaten om schuin links aan het stijgend pad te beginnen naar “tour du Rocher” 100m. uitstekend boven de Lesse. (nogmaals geen leven in de mooi onderhouden villa). Nu steil dalend naar deze Lesse langs een door ons zelf ontdekt paadje, zigzaggend over een vroeger privéweg, getuige daarvan de vele arduinen trappen nu volledig overwoekerd door mossen, stille getuigen van een geheim en/of rijk verleden. Dit donker pad langs rotswanden en altijd zonder zonnestralen(Noordwest gericht), eindigt even geheimzinnig aan een leegstaand versterkt gebouw met wachttoren. ( geen aanduiding op stafkaart en ook niet ter plaatse – zie de beelden van onze fotograven Etienne en William). Daar besloten dicht bij de Lesse te blijven om onze Michel te plezieren en de g.r. 126 te volgen. Waar de Iwoigne uitmondt begonnen aan de laatste twee uren, zeer afwisselend op en af, via ijzeren trapstellingen met rotspartijtjes, flirtend dicht bij de O… zo mooie Lesse. Vriend Etienne was zo vol bewondering dat hij ervan op zijn gat viel. Op dit 7 km. lang gedeelte bereikt men niet meer dan 3km per uur. Ons proper gemaakt tientallen meters van de tav./res./hotel aan het station te Gendron-celles.
Nog maar eens geprobeerd om enkele woorden te wisselen met de “stroeve” dienster, tevergeefs. We denken dat al het ijzer in haar gezicht pijn doet als ze haar mondhoeken beweegt. Voor ons niet gelaten, we kregen waar we naar vroegen en in ruime getale, je begrijpt wel. Dus, geklonken op de geslaagde uitstap die we met succes beëindigd hebben. Hilaire
Abonneren op:
Posts (Atom)