Van Houyet naar Gendron-Celles

3 september 2008

Ver ten zuiden van Dinant en al om 09.30u op stap, alles liep goed op de …rails. Geen echt zomerse dag, zwaar bewolkt en vanaf de middag geregeld regendruppels met temperaturen van p/m 15°. Het kon onze pret niet bederven, met volle moed weg met ons vieren voor een vrij moeilijke tocht met veel bossen en natuurschoon. Veel verdamping door de vochtigheid op de warme grond van het laatste weekend, bijgevolg veel gezonde lucht en zuurstof tussen de hoge bomen in het dichte woud…daarvoor kruipen we zo vroeg uit onze nest…. lui wordt je vanzelf.
Zo dicht mogelijk aan de oevers van de Lesse.

Beschrijving van de stapdag :

Ongeveer dezelfde tocht van 21 mei 08 maar dan zonder William, dus, speciaal voor hem. Vanuit het station te Houyet langs de Lesse en de al lang afgeschafte spoorlijn (houyet-jemelle), nu een wandel- en fietspad, tot ferme d’Hâroi (omgebouwd tot chambres d’hôtes). Een serieuze klim door het “bois du Tchèro” naar de 150m. hoger gelegen kruispunt “la Justice”. Daar langs het natuurschoon van de “rau de Vesti” en de “Iwoigne” tot we er honger van kregen. Terug op stap met regenkledij aan. De brede kronkelende beek verlaten om schuin links aan het stijgend pad te beginnen naar “tour du Rocher” 100m. uitstekend boven de Lesse. (nogmaals geen leven in de mooi onderhouden villa). Nu steil dalend naar deze Lesse langs een door ons zelf ontdekt paadje, zigzaggend over een vroeger privéweg, getuige daarvan de vele arduinen trappen nu volledig overwoekerd door mossen, stille getuigen van een geheim en/of rijk verleden. Dit donker pad langs rotswanden en altijd zonder zonnestralen(Noordwest gericht), eindigt even geheimzinnig aan een leegstaand versterkt gebouw met wachttoren. ( geen aanduiding op stafkaart en ook niet ter plaatse – zie de beelden van onze fotograven Etienne en William). Daar besloten dicht bij de Lesse te blijven om onze Michel te plezieren en de g.r. 126 te volgen. Waar de Iwoigne uitmondt begonnen aan de laatste twee uren, zeer afwisselend op en af, via ijzeren trapstellingen met rotspartijtjes, flirtend dicht bij de O… zo mooie Lesse. Vriend Etienne was zo vol bewondering dat hij ervan op zijn gat viel. Op dit 7 km. lang gedeelte bereikt men niet meer dan 3km per uur. Ons proper gemaakt tientallen meters van de tav./res./hotel aan het station te Gendron-celles.
Nog maar eens geprobeerd om enkele woorden te wisselen met de “stroeve” dienster, tevergeefs. We denken dat al het ijzer in haar gezicht pijn doet als ze haar mondhoeken beweegt. Voor ons niet gelaten, we kregen waar we naar vroegen en in ruime getale, je begrijpt wel. Dus, geklonken op de geslaagde uitstap die we met succes beëindigd hebben. Hilaire