Vanuit de groene Lesse-vallei te Gendron-celles

Vanuit de groene Lesse-vallei te Gendron-celles opklimmen naar de goudgele graanvelden rond Falmagne/Falmignoul en eindigen door een donkergroene doolhof naar de Maas te Waulsort.
Verslag in”tour de France” perspectief : Nog eens een grote deelname-alle categorieën- in een relatief korte Ardennenrit op geaccidenteerd parcours. Ondanks een paar valpartijen en korte ontsnappingen toch met een voltallig peleton(12) naar de aankomst.
De organisatoren blij met de grote opkomst en dus goed voor de clubkas. William was kassier van dienst en weet nu reeds wat er overschiet.
De daguitstap zelf : Vier treinen verder stipt om 09.25u aangekomen te gendron-celles s/lesse. Onderweg vrees voor de aansluiting maar dank aan een sympathieke treinchef alles o.k. Vriend William de voormiddag uitgestippeld met 2 km langs de Lesse om zo links het beekje “ri de vesse” te volgen. Een mooie slink vol blinkende tongvarens en hapklare frambozen, alsook vele rotspartijtjes die onze “beeldjesstormers” in actie brachten. Onderweg ook veel modder te verwerken gekregen tot we uit het bos in Falmagne uitkwamen. Na een goede acht kilometer om 11.30u aangekomen op onze voorziene pic-nic plaats. Niemand tekende bezwaar tegen het vroege etensuur, ja,ja,..Michel wel, maar dat zijn we gewoon van hem en houden er geen rekening mee.
Na de middag mijn beurt om de verdere tocht te programmeren. Door het dorp Falmignoul gaan zoeken naar de splitsing g.r.125/126 richting Maas. Eerst tussen de rijpe gerstakkers en de nog groene tarwevelden om aan iets te beginnen dat sommigen van ons niet op voorhand mochten weten. 6km langs kronkelende smalle paadjes, nooit plat, dalen en stijgen over glibberige gesteenten en boomwortels met af en toe een welgekomen rustplaats op een rots uitkijkend over de Maas en Waulsort. Meermaals de mindere klimmers van ons laten verstaan dat er geen haast bij was. Tijd genoeg en..als ik het zeg, ervaring genoeg quasi timing. Als apotheose een steile afdaling naar de bekende “les cascatelles” van de “rau de Ranlé” zich stortend met kleine watervalletjes naar de Maas. Aan de oever iedereen bekomen van de inspanningen en emoties met de zekerheid dat we iets avontuurlijks hadden beleefd. Wanneer je sommige prentjes bekijkt zie je dat er het een en het ander is gebeurt daar in dat dichte donkere bos. Zo fier als een gieter de laatste “platte” kilometer langs de oever naar de taverne aan het veerpont en de plezierhaven.
In de bebloemde feesttent elkanders wonden gelikt, dichter bijeen geschoven voor de aankomende regen om anderhalfuur te genieten van spijs en drank. Aangenaam verrast door Ons Godi die het eerste rondje voor haar rekening nam. “60” jaar jong geworden en een voorschot genomen op haar eerste pensioenuitkering….en wij zingen van “ Lang zal Ze Leven…” “HOERA . Spijtig dat oudere zus dit niet heeft meegemaakt… van hieruit een spoedig herstel voor ons Sonja.
Als volle matrozen de boot naar de overkant genomen, vier spleten in de boot en nog niet zinken. Eventjes paniekstemming voor de verbinding Tec/Trein tenslotte alles kits en in een druilerige regenavond terug naar het “Land van Waas”. Eind goed, al goed.
Bedankt aan de compagnie en tot volgende week, Hilaire